Zaman

derin değil uykularım

ahlemlerin dahi kıyısındayım hep,

her an tetikteyim yani

bırakabilir aziz uyku beni.

tavanlar muhatabımdır ki

kaçırmaz onlar gözlerini,

değişmeden ifadeleri

dinlerler.

anlatırım:

sindirilmiş insanları düşünürüm

aşkla, korkuyla, imkânla

sindirilmelerini

ve yitirmelerini cüretlerini onların.

sonralarını,

her şeye rağmen

sormamalarını,

yormalarını kendini

bahtiyar olmalarını da

şükrederek.

sırat-ı müstakimdir bu;

gönül refaha ulaşmıştır

ferahlığıyla zihnin

ve uzağında kibrin.

saba makamıyla irkilirim,

itilirim huzura.

aziz uykudan

daha aziz olanın

vakti gelmiştir artık,

hayırlıdır.

sonudur gecenin.

ve göstermektedir gün kendini

göğe bir aşk ile yükselmektedir, aşk ile…

mecburiyete mahkûm olmamış

irade sahibi

tutuşmuş bir gönlün ahvalidir aşk

istikrar eden.

göze alınır yalnızlık

muhafaza edilir özenerek

ifade edilmez faraziyelerle,

vazgeçmeyen gönlün bilinçli istirhamı

bedel olur ömre

hakiki ise.

dinç bir duruştur bu!

soyluların yer almadığı lakin

aristokrasi döneminin bir benzeri,

aşka sıranın gelmediği zamanlar

düşünmekten istikbali…