Kendimle Kavgam

Kalıyorum sağanakta kuru
Çatık namlu, isabetler ıslak
Vezir olmak hasarlı, rezillerde gülen surat
Hangi travmanın diyetiyse ayın şavkı sönecek
İstiyorum;
Ruhum ancak bana diz çökecek

İzlediğim yolun hiçbir haritada yeri yok
Burası misafir olduğum dokuzuncu köy
Bu doldurduğum yirmi birinci senem
Her şeyin en doğrusunu siz bilirsiniz
Benim bir sokak lambası öğretmenim olur bazen

Yere düşmem eğilsem bile
Vakarım ayakta bir baston eskitti
Gözlerim kısık, içlerinde keder
Gözlerim açık, gördüklerim yeter
Gözlerin dikilmiş göğe doğru neden?

Heveslerin kursağında yumru gibi
Mazım bir akşam muameleden sırıtacaksın
Birileri doğruları tam yüzüme tükürmeli
Düşüncelerin ehlileşmeden
Ellerin kanayana dek alkışlayacaksın

Uygun adım bekliyorum bir kaldırım taşında
Cehenneme doğru
Bilemiyorum oğlum
Senle son savaştığımızda hala bir çocuktum
Şimdi duruyorum savaşmayıp
Bak ben hala aynı kaldırım taşındayım.

YAZAR

Vera Çakmak

0 cevaplar

Cevapla

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir