Leyla bir kere aya dönmüş yüzünü
gözleri son dördünden dönerken
ve kitabın ortasından konuşurken
bu güzellik tanrıçalara bile fazlayken
harami kesilmiş hala yorgun kalbim
onda Helen ışıltısı
ben de Paris gibi sebebiyet varken

Leyla saçlarını geceye yatırmış
aylı bir gülüşü yüzünde taşırken
geceleri talan etmeyi beceren ben
eteklerine çiçekler dikmeye niyetlenmişim
niyet dedimse
asırlık bir savaş sonrası için
aynada yüzüme bakmak gibi

Leyla dilese sesinde çiçek bile yetişir
dilese benimle konuşan uykular
sesiyle titreşen sular
kuşları kıskandıracak kanatları olur
yalnızca gülmekle mükellefmiş gibi
kutsal şehirleri kıskandırırcasına
gülmekle mükellef

bir kadın bin savaşın çıkış anahtarını
böyle iki dudağı arasına asar
Leyla muteber bir kudretle dilese
iki dudağı arasına kıble ya da yaşamak sığar

Alperen Alparslan Gözen

0 cevaplar

Cevapla

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir