Akrep zehri kara gece
Neden sarmış saçlarını Kübey?
Kuğu zarifliği, süzülüyorsun düşüncemde
Neden bir köşeye sinmiş ağlarsın Kübey?
Yüzünü çöl sanıyorsun
Yahut
Toprağı kurumuş bir gül bahçesi
Yanılıyorsun Kübey
Yanılıyorsun!

Senin yekpare yanakların
Bir bahar sabahından daha canlıdır
Bir çocuk gülümsemesinden daha içtendir
Senin incinmiş kalbin

Nefes nefese kalmış bir ciğerden daha yorgun
Ateşe verilmiş bir fotoğraftan daha silik
Koparılmış bir çiçekten daha solgundur

Kendini bilmez Kübey
Sen her şeyi mümkün kılarsın
Bir balığı alır kanatlarına semayı tanıtırsın
Bir kar tanesini alır avucuna yıllarca saklarsın
Sen mümkünü başka alemde yaşarsın
Kendini bilmez Kübey
Artık kendini tanımalısın.

T. Feyza MACİT

0 cevaplar

Cevapla

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir